|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
19643289 Bezoekers
16 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Lampersari - Semarang - 3
Vanmiddag moesten alle volwassenen bij het kantoor aantreden, want er zou iets belangrijks worden meegedeeld. Men zei, dat het de laatste order van de Nippon-autoriteiten zou zijn, maar dat was het helemaal niet. Het ging over dankbaarheid, dat we zo goed beschermd wa-ren en deze tijd zo goed doorstaan hadden. Zo moesten we ook doorgaan in de toekomst. Allemaal onzin. We zijn blij, dat we er niet voor naar boven zijn gegaan.
4-8-1945.
Via het Rode Kruis eindelijk een briefje van pappie gekregen. Allemaal goede berichten. Morgen komt de nieuwe bezetting, we mogen niet meer de poort uit.
Op 3 Augustus en ook vandaag kwamen er weer vliegtuigen over.
Ik voel me een beetje ziek, misschien door het Chinese eten, dat we kregen.
8-8-1945.
We ontvingen nog een briefje van pappie, waarin hij schreef, dat we “thuis” op hem moesten wachten en hem niet in Tjimahi moesten zoeken. Wat zou hij met dat thuis bedoelen? Het was fijn zijn eigen handschrift en handtekening weer te zien en te weten, dat hij gezond is en het goed maakt. We hebben allemaal wat teruggeschreven, zelfs Wouter.
Gisteren is eindelijk de bezetting gekomen. Bep en mevrouw Platteel woonden dat grootse ogenblik bij. Het Wilhelmus werd gezongen en onze vlag werd gehesen.
Er is ook bericht van de broer van mevrouw Jansen van Raay en van meneer Groenewegen. We ontvingen een maleise briefkaart van pappie. Helaas komen er ook doodsberichten en dat geeft wel een domper.
10-10-1945.
Er gaan al vele mensen weg: fam. Reddingius, fam. Geisler en vele Blanda-Indo’s.
Er zijn ook al vele officiële transporten begonnen naar Soerabaja. Over een poosje naar Ma-lang en dan misschien naar Batavia en Bandoeng. Voor de mensen van Semarang is er op Tjandi een wijk ingericht. Zij verhuizen vandaag.
Pappie is nu geneesheer-directeur van het ziekenhuis in hotel Homan in Bandoeng en wacht op ons, samen met Friso! Ze zijn al op bezoek geweest bij mevrouw Marzynski.
Banderolles Dr.F.J. Bosman; RAPWI betekent Relief Allied Prisoners of War and Internees
De nationalistische Indonesiërs hebben het hoofdkwartier van Soerabaja en Bandoeng bezet en nog vele andere belangrijke punten en gebouwen. Overal zie je hun rotvlag hangen en dragen ze rood-witte speldjes. Als er niet gauw een grote bezetting komt, krijgen ze werke-lijk alles in handen. Er zijn bij het gedèk soms ook schietpartijen.
Adèle van der Klei, een vriendinnetje van Roelie, werd daar ook doodgeschoten. Heel tra-gisch!
Er zijn nu wel wat Engelsen, Australiërs en Brits-Indiërs, maar hun troepen zijn niet sterk genoeg om iets te doen. Ds. van Heerden is ook naar zijn vrouw gekomen en woont nu hier. Een veilig gevoel: een man in huis! De nachtwacht wordt nu door mannen gelopen. Het eten is goed en overvloedig. De laatste dagen kregen we zelfs brood. We worden al wat dikker. In de laatste magere tijd woog ik 47,6 kg (bij een lengte van 1,70m).
Haast elke dag kregen we een briefje van pappie, soms met één van Friso erbij. En twee keer een lange brief van Rietje Ensering. Ze werden altijd met gejuich ontva ngen. Pappie vindt, dat we met het eerste goed georganiseerde transport naar Bandoeng moeten komen. Daar kijken we nu erg naar uit. In het begin leek het wel, dat we gauw zouden vertrekken, maar nu hebben de Indonesiërs alle spoorwegen in handen. Ze staan geen wagons meer af voor trans-porten van Blanda’s. Dus daar zitten we nog. We hadden zo gehoopt op Paul’s verjaardag (8 October) weer bij elkaar te zijn. Toch hebben we het met hem een beetje gevierd en lekker gegeten. We zullen het nog eens dunnetjes overdoen, als de twee Friso’s er ook bij zijn.
Een poos lang was er de mogelijkheid zelf om het kamp uit te gaan, maar pappie raadde het ons af. De reis was gevaarlijk en vermoeiend. Bovendien verloor je de bescherming en on-dersteuning van het Rode Kruis. Mevrouw Kamerling, Wunderink, Breikers en tante Iny Loggers zijn wel naar Bandoeng gegaan en hebben briefjes van ons meegenomen. We stuur-den pappie f 50.-, verstopt in een spiegeltje. Een paar dagen later kregen we een brief met f 200.- in Japans geld. We zitten niet om geld verlegen, want we hebben veel lappen en oude kleren verkocht, zelfs een oude matras voor f 80.- Ook is er door de straathoofden geld uit-gedeeld, de eerste keer f 10.-,
de tweede keer f 20.- en de laatste keer zelfs f 30.- per persoon. Mam heeft nu voor ons alle drie bruine sandalen met rubberzolen gekocht. (die van Roelie en Heleen kosten f 42.50 en de mijne f 55.-) Ze zitten fijn!
Een poosje geleden ben ik 's middags heel naar geweest, net of al het bloed uit mijn hoofd wegtrok en ik zou gaan flauwvallen. Het ging maar niet over. Plat liggen op mijn rug beviel nog het beste. De volgende dag voelde ik me weer wat beter en kreeg als medicijn een bie f-stukje. Het is gelukkig niet meer teruggekomen.
15-10-1945.
Vanmorgen vroeg om 5 uur is er geschoten, zo te horen met geweren en mitrailleurs. Het leek erg dicht bij het kamp. We waren allemaal opeens klaar wakker. Mam raadde ons aan om vast aan te kleden. Zij maakte intussen een rugzak klaar met de allernoodzakelijkste din-gen voor als er iets gebeuren mocht. Ook merkten we, dat de kraan niet meer liep. De water-leiding van het hele kamp was stopgezet. Men zei, dat het water vergiftigd was. Gelukkig hadden we uit voorzichtigheid gisteravond alle
watervaten gevuld en ook de mandibak1 was vol. Andere mensen hadden haast niets. Hier en daar groef men een put, waar alleen maar wat modderig grondwater in kwam. Van een paar mannen, die langs kwamen, hoorden we dat het schieten van de Jappen was
geweest en maar af en toe een geweerschot van de Indonesiërs. De Jappen hadden hier nog alles in handen en beschermden ons nog gelukkig, want soms klonken de schoten angstig dichtbij.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
- betonnen bak, waarin water wordt gedaan voor het ‘mandiën’, baden met emmer.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bij het radionieuws hoorden we, dat in Batavia, Bandoeng en Buitenzo rg de Jappen weer de macht in handen hadden. De Nederlandse troepen concentreerden zich in Balikpapan om van daaruit een landing te doen op Java. Morgen (16 Oct.) zal de regering een beslissing nemen.
Gisteren zijn er Hollandse mannen, Indo-Europeanen en een stel Jappen in de stad opgepikt en naar de gevangenissen Boeloe en Djoernatan gebracht door de Nationa listen. Het was gis-teren ook erg onrustig in de kampongs om het kamp heen: gejoel en geschreeuw. Een groot aantal Jappen ging van Djatingaleh (Tjandi) naar de benedenstad.
16-10-1945.
Weer hevig geschoten. De gevangenis Boeloe is door de Jappen ontzet. En wat bleek? De rebellen hadden alle gevangen Jappen (83) gemarteld en doodgeschoten.
Er werden er zelfs 13 in de kali gevonden. De Europeanen kregen he t vreselijke bericht te horen: “Na de Jappen komen jullie aan de beurt!” Maar zover kwam het ge lukkig niet, want één van de Jappen had zich dood gehouden en was ontsnapt. Hij waarschuwde zijn vrienden in Djatingaleh en deze redden toen de andere geva ngenen. Ze waren woedend, toen ze zagen, hoe hun landgenoten vermoord waren en zijn toen met ruw geweld opgetreden tegen de In-donesiërs en hebben zelfs licht geschut gebruikt.
17-10-1945.
Gevangenen van Boeloe kwamen terug en werden hier met gejuich ontvangen. De vrouwen van Tjandi zijn gelukkig niet overvallen, zoals het gerucht eerst ging. Ook zij zijn goed be-schermd. Volgens de Jappen is nu geheel Semarang in hun handen.
19-10-1945.
Vannacht is de Brits-Indische bezetting hier aangekomen. We merkten er nog weinig van.
20-10-1945.
Vanmiddag zagen we een prachtige auto bij het kantoor met aan alle vier kanten een Ameri-kaanse vlag. Ook liepen er enige Britse officieren rond en bij de auto zagen we de eerste Gurkha staan. Er wordt telkens nog geschoten. Bij het nieuws stond, dat Bandoeng nu ook door Gurkha’s bezet is. Gelukkig!
21-10-1945.
Vanmorgen zijn we naar de dienst van ds.Bakker geweest.
Meneer Groenewegen kwam nog even langs om te zeggen, dat zijn vrouw vandaag weer in het kamp zou terugkomen. Een poos ge leden is zij buiten gaan wonen, omdat hij zijn werk daar had. Maar op een dag moest ze vluchten voor de rebellen en is toen naar een Indische familie gegaan. Ze zijn helaas alles kwijt. Meneer Groenewegen had ook in Boeloe gezeten en vertelde gruwelverhalen. Het is triest, dat er veel doodsberichten binnen komen.
Vandaag zagen we al vrij veel Gurkha’s. Ze hebben idiote hoedjes op, net groene da-meshoedjes. Bij het kantoor boven hing nu de Engelse vlag. Vannacht en vandaag hoorden we geen schoten. Het verha al gaat, dat de Brits-Indiërs hun komst niet hadden aangekondigd bij de Jappen en dat er daardoor eerst op hen gevuurd was.
Laatste nieuws: In Australië liggen er grote voorraden van voedsel en kleding voor ons klaar. We hebben hier nog maar rijst genoeg tot half December.
Woutertje is een paar dagen ziek geweest, maar nu is hij weer zo gezond als 2 visjes.
Vandaag schrijven we weer een lange brief aan pappie. Ik hoop toch zo, dat de post-verbinding weer gauw he rsteld wordt.
Onze kip, Bellakroontje, legt elke dag trouw een ei!.
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 6552 keren
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
