|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
19643290 Bezoekers
14 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Tjihapit - Bandung - 15
24-10-1944.
Vanmorgen heeft er een “honger-demonstratie” plaats gehad op het Orchideeplein,
maar die is jammerlijk mislukt. Deels ook omdat heel veel vrouwen er niets van af wisten. Mam is er ook heen geweest. Ongeveer om 10 uur verzamelden zich daar heel veel vrouwen. Toen kwam plotseling Moeroewi er zelf op zijn motorfietsje aan en zei bars: “Tida boleh (1). Pigi, pigi (2)” Maar mevrouw van Gulik, die het woord zou doen, bleef dapper staan en vroeg hem om een onderhoud. Even later mocht zij de poort uit met nog een paar andere dames. Later bleek, dat ze voor straf half kaal geschoren was en een poos met de anderen gevangen gezet is. Toen zij dus de poort uit waren, bleven de andere vrouwen allemaal op het plein staan wachten. Even later kwamen er een paar Jappen de poort door rennen en die sloegen op de vrouwen in. Deze vluchtten eerst een eind weg, maar kwamen toen joelend en jouwend terug. Eén Jap trok zijn revolver al. Maar toen ging één van de hoofden van het dameskantoor op een stoep staan en verzocht om stilte. Ze zei: “Laten we allen nu rustig naar huis gaan. Ons doel is nu toch bereikt, want mevrouw van Gulik is nu de poort uit en Moeroewi weet waarom het gaat. Anders kunnen er hier wel ernstige gevolgen van komen.” De Jappen waren inmiddels alweer verdwenen. De vrouwen gingen wel naar huis, maar met een onvoldaan gevoel. Waar je ook komt, overal hoor je er over spreken. Zou het echter wat geholpen hebben?
25-10-1944.
Woensdag. Vanmorgen kwam er plotseling een zuster van het klooster om Friso Bosman af te halen voor het knippen van zijn amandelen, maar hij was niet thuis.
Hij had babat-dienst vlakbij het klooster. Toen heeft mam Paultje maar mee laten gaan, want hij stond ook op de lijst. Bleek en wel ging hij met de zuster mee, achter op de fiets. Mam pakte toen meteen een koffertje voor hem in en bracht dat naar het ziekenhuiskantoor. En wat zag ze daar staan? Een heel bekend rantangbakje (3) en de babat van Friso! Toen begreep ze, wat er gebeurd kon zijn. Friso was ook geopereerd. Dat bleek ook zo te zijn. Het derde kind, dat geholpen zou worden, had koorts en kon dus niet komen. Zo kon Friso die vrije plaats innemen. Een zuster had hem zo van het babatveld geplukt en naar de operatiekamer gebracht. Die arme jongens!
-------------------------------------------------------------------------------------
- Dat mag niet!
- Ga weg!
- Etensbakjes in een houder
-------------------------------------------------------------------------------------
Gelukkig, dat ze niet veel tijd hadden om bang te zijn. De operatie is bij beiden goed gelukt. Paul is in slaap gemaakt, maar Friso heeft plaatselijke verdoving gehad. Hoe zou het nu met hen zijn? Zouden ze goed slapen vannacht? Toch wel fijn dat ze bij elkaar zijn.
Mevrouw van Gulik is nog steeds niet terug.
26-10-1944.
Daar heb je het al! 3700 Mensen, die voor het kamp hier in Bandoeng woonden, moeten verhuizen. Dat is ongeveer 100 personen per Han. Waarheen? Wanneer?
Waarom? Men zegt: als strafmaatregel. Al veel mensen van Han 1 tot en met de helft van Han 14 hebben al een aanzegging gekregen. (o.a. Dieneke Merkelbach en de Woortmannen) Wij denken, dat we in de volgende groep zullen zijn, want juffrouw van Dam zei, dat er ruim 100 mensen in haar Han zijn, die er voor in aanmerking komen en daar zijn wij bij. Verder weet zij ook niets. De lijsten met namen liggen al klaar, maar mogen nog niet bekend gemaakt worden. Brrr! Ik zou het zo naar vinden.
Tante Emy was toen niet in Bandoeng, dus zij is er niet bij. Iedere volwassene (vanaf 17 jaar) mag twee handkoffers en een rugzak meenemen en ieder kind een handkoffer en een rugzak. Dan ook nog per persoon 2 dekens en per twee gezinnen een teil en een emmer. Vooral niet teveel. Alle opgeroepen mensen moeten als oefening Dinsdag met al hun barang op het Oranjeplein verschijnen en daar zal dat gecontroleerd worden. Of het niet teveel, te zwaar of onnodig is. Ik ben zo benieuwd , wat er dan gebeuren zal. Kinderwagens mogen gelukkig mee, mits er een kind in zit. We zijn nu ook voor alle zekerheid aan het uitzoeken en inpakken. Wat hebben we toch nog verschrikkelijk veel.
27-10-1944.
Vrijdag. Ongeveer om twee uur kwamen Friso en Paul weer thuis, nog bleek en stil. Alleen Friso vertelde met een klein mondje (want hij kon zijn mond nog niet wijd open doen) van alle gebeurtenissen in het ziekenhuis. Gelukkig heeft de dokter hen melk voorge-schreven, 5 dagen lang ieder een ¼ liter. Ze hebben het echt nodig. Wat zijn we blij, dat dit weer achter de rug is. Verdere berichten over de verhuizing hebben we nog niet. Wel, dat je per persoon slechts f 10,- mag meenemen en de rest “mag” je op de Y.S.Bank storten.
28-10-1944.
Vanmorgen kwam juffrouw van Dam bij ons en vroeg mam even te spreken. Toen ze weg was, hoorden we het nare bericht, dat alle jongens van 1933 niet mee mogen, maar in een apart jongenskamp zullen worden gestopt. Friso is daar ook bij. Dus als we moeten verhuizen, blijft Friso hier achter. Arme mam, arme Friso! Hij is nog geen elf! Ik vind het schandelijk, dat ze zulke jonge jongens al weghalen. Zulke kinderen nog! De verhuizing zou lang niet zo erg zijn, als hij maar bij ons mocht blij ven. De verhuizing van de eerste groep is weer uitgesteld.
30-10-1944
Maandag. Zelf zijn we ook nog steeds druk met uitzoeken en inpakken. Friso krijgt natuurlijk een eigen koffer. Tante Mies helpt heerlijk met het naaien van broeken voor hem. Hij zelf is bezig met het verven van zijn naam op zijn emmertje, bord, bekertje, gajoeng1 en klompen.
Onze lessen hebben we voorlopig afgezegd.
-------------------------------------------------------------------------------------
- bakje om water over je heen te gieten bij het ‘mandiën’ (Indische manier van douchen)
-------------------------------------------------------------------------------------
Donderdag moeten de mensen met al hun bagage op het Oranjeplein komen. Dat zal me wat worden.
31-10-1944.
Er waren bij die eerste groep mensen zoveel zieken, dat er van de volgende Han’s ook mensen mee moeten. Bij die mensen is ook juffrouw Wessels, echt jammer!
Maar misschien zien we elkaar in het volgende kamp weer terug. Ze had zo gehoopt en verwacht er uit te blijven, maar het heeft niet zo mogen zijn.
1-11-1944.
Vanmiddag hebben Roelie, Heleen en ik bij Mieke Meurs naar “Tolen en van Lier” mogen luisteren. Friso en Paul mochten later ook nog even binnen. Het was enig!
Natuurlijk ook een lied over de “Spekrel” en over “Jatten”. Eén lied had een heel goed refrein: “Zoek de zonzij van het leven, hoewel je meters in de soesah1 zit. Keep your smile and make the best of it!”
De C.J.C. ging vanmiddag niet door. Na het appèl ben ik nog even naar juffrouw Wessels gegaan en heb haar wat zeep en nog wat andere dingen gebracht, waar ze erg blij mee was. We hopen toch zo, dat we later weer bij elkaar komen.
2-11-1944.
Vandaag moesten alle opgeroepen mensen op het Oranjeplein komen. Moeroewi en Sesuka gaven er bevelen, die soms erg tegenstrijdig waren. Het eind van het liedje was, dat alle mensen weer naar huis moesten, maar de koffers, bultzakken, teilen, emmers en dekens moesten buiten de poort gebracht worden. Die werden vooruitgestuurd. In de teilen mocht helaas niets zitten. In de emmers alleen een paar pannen.
Alleen het hoofd van het gezin mocht een rugzak hebben. Dat is erg jammer, want we hebben er allemaal één.
Het vertrek van de eerste 650 mensen is op Zondag gesteld en dat van de tweede groep op Maandag. Ook mevrouw Woortman en Hannie moeten weg in de tweede groep, maar Wim moet achterblijven.
5-11-1944.
Zondag. Vanmorgen heeft mevrouw Hakkenberg hier nog een preek voorgelezen.
Zou het de laatste zijn? Daarna zijn we naar het Oranjeplein gegaan. Juffrouw Wessels was erg zenuwachtig, maar Dieneke Merkelbach vatte alles moedig op. Iedereen was zwaar be-pakt en bezakt met regenjassen, rugzakken, tassen, mandjes, enzovoort.
Eén mevrouw had zelfs haar witte kakatoe op haar schouder. Een klein babytje werd in een slendang (2) meegenomen. Veel vrouwen huilden. Na een hele poos ging de stoet eindelijk de poort uit. Telkens kon je Moeroewi horen blaffen en brullen, als hij verboden bagage ontdekt had. Aan beide kanten van de weg werd er een ketting van vrouwen gevormd om de toe-schouwers wat tegen te houden. Buiten de poort moesten ze nog een hele poos aan de kant van de weg in de felle zon wachten. Door allerlei gaten in het gedèk konden we hen zien en wat water geven. Het was toch zo’n allertreurigst gezicht. Wat is het toch wreed al die mensen weg te halen van het beetje, dat ze nog hadden en ze zo weg te slepen. Die rotjappen!
-------------------------------------------------------------------------------------
- moeilijkheden
- draagdoek
-------------------------------------------------------------------------------------
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 6072 keren
Er heeft nog niemand gereageerd.
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
