|
INDOPEDIA
|
|
De Indische Encyclopedie
|
19643286 Bezoekers
15 Bezoekers online
Deze artikelen zijn ook met een RSS reader te lezen. : https://indopedia.nl/data/nl-articles.xml
Hoe het begon
( 8-12-1941 --- 20-7-1943)
Foto Bandoeng 1941.
8 December 1941.
Oorlog! We zijn in oorlog met Japan! Vreselijk!
Ik had me verslapen en hoorde om acht uur dit bericht pas van mam. Hoewel ik het verwacht had, schrok ik toch. Deze morgen hield de Gouverneur-Generaal een toespraak: Japan had Manilla gebombardeerd en was Thailand binnen gevallen. Dit betekende oorlog met het hele A.B.C.D.- front. We beplakten de ramen met stroken papier en bedekten ze verder met donkerblauw papier. Vanavond was alles hier verduisterd. Er werden verder nog vele andere voorzorgsmaatregelen getroffen. Alle Japanners werden geïnterneerd. De mobilisatie is in de buitengewesten begonnen en zal hier ook spoedig komen.
9 December 1941.
Aanvallen op de Hawai-eilanden en op Goeam. Vandaag werd ook hier de mobilisatie afgekondigd. We hadden onze laatste dag op school en hebben meegeholpen met het leegruimen van de lokalen. Ik heb me opgegeven bij de L.B.D. (Lucht Beschermingsdienst) en werd reserve-telefoniste (Sector 8 op de Grote Postweg).
Pappie kon even thuiskomen. Heerlijk. Hij had als reserve-officier van Gezondheid bij de luchtmacht een goed leventje gehad in Kalidjati. Daar had hij ook ons Sinterklaaspak ontvangen. Deze avond was ook alles weer verduisterd.
10 December 1941.
Onze school is gesloten. Het wordt waarschijnlijk een hospitaal. De stommelingen in Thailand hebben zich overgegeven. Aanvallen op Malakka en bommen op Singapore. De Duitsers zeggen, dat ze Moskou deze winter niet meer zullen aanvallen. Een smoesje of de waarheid? Ze hebben in Rusland al heel wat manschappen verloren. Koningin Wilhelmina en prinses Juliana hebben ons bemoedigend toegesproken over de radio.
11 December 1941.
Vandaag is alles gewoon verlopen. Van 1 uur tot 3 uur dienst bij de LBD. Bijna niets gedaan. Af en toe ging de telefoon en dan namen Judith of ik hem op. Judith is een aardig, maar toch ook een beetje bazig Indisch kind. Juist toen we naar huis wilden gaan, hoorden we de sirene loeien.
We schrokken wel even, maar waren heel gauw weer rustig, want er gebeurde niets. Het hele verkeer stond in een oogwenk stil, behalve soms een legerauto, al of niet met afweergeschut er achter aan. Twee vliegtuigen patrouilleerden over de stad. Weldra klonk het sirenesein: Alles veilig!
12 December 1941.
Twee grote slagschepen van de Engelsen: de “Prince of Wales” en de “Repulse” zijn gisteren door de Jappen bij Singapore tot zinken gebracht.
Vanochtend had ik LBD van 9 tot 11 uur. Daarna moesten we naar het ziekenhuis om een typhus-cholera- injectie te halen. Wat zag ik daar tegen op! Paultje stond te trillen op zijn benen. Thuis hebben we nog een hele poos naar hem moeten zoeken, want hij wilde geen “prikje”. Daarom verstopte hij zich naast de regenton. Hij kwam het eerst aan de beurt, wat met veel geblèr gebeurde. Toen ging ik op het bankje zitten. Ik zette mijn tong tussen mijn tanden om er desnoods op te bijten, maar het viel reusachtig mee. Daarna kwamen Roelie en Heleen , die mam goed vasthielden. Ik werd nieuwsgierig en keek
hoe het naaldje er in werd gestopt, maar kon het niet lang aan zien en viel flauw tegen Roelie aan. Roelie dacht eerst, dat ik het als grapje deed, maar zag al gauw dat het menens was. Ik werd op de operatietafel gelegd en kwam al gauw weer bij. De zuster gaf me wat wijn en daar knapte ik gauw van op. Omdat er geen opelette was, fietste ik gewoon weer naar huis. We krijgen misschien inkwartiering van soldaten.
13 December 1941.
Nog geen soldaat gekomen. Mam gaat vandaag even met Heleen en Friso naar Kalidjati om pappie wat spullen te brengen. Vannacht is de sirene gegaan. Wat klonk dat griezelig en hol! Het was weer een oefening, maar die had een goede reden. Wat die reden was zei men echter niet. Ik had LBD van 7 – 9 uur, maar er kwam geen enkele telefoon door. Er is nu een Japans slagschip getroffen. Amerika is nu ook in oorlog met Duitsland en Italie.
1942
19-2-1942
Er is veel gebeurd. Singapore is gevallen en ook Palembang, Balik Papan en Banjermasin. Vandaag is Bandoeng voor het eerst gebombardeerd. We stonden eerst nog allemaal buiten te kijken, toen er opeens schoten vielen. We hadden wel een heleboel vliegtuigen gezien, maar dachten dat het de onze waren. We holden de schuilkelder in. Wat was het een lawaai in de lucht! We roken ook een brandlucht en er kwam veel gras, blaadjes en bamboe naar beneden. We zaten allemaal met een rubbertje in de mond en watjes in de oren. Meneer Stevels (de vader van de familie, die uit Batavia is geëvacueerd en hier nu logeert) hoorde, dat er 3 bommenwerpers van de Jappen waren neergeschoten, dat er op Andir veel kapot was en dat er op de Riouwstraat een bom viel. Ot van der Brug vertelde, dat het 18 bommenwerpers en 50 jagers geweest moeten zijn. Er werd een man gedood door een voltreffer. We zijn later nog even op Andir gaan kijken, maar mochten er niet door.
Tante Ina schreef, dat ze misschien wel hier zou komen.
20-2-1942
Vandaag luchtalarm van half 10 tot kwart over 10. Daarna van kwart voor 1 tot 2 uur. Niets gebeurd.
21-2-1942.
Weer luchtalarm. Nu waren er wel Jappen, maar ze gooiden gelukkig niet veel bommen.
22-2-1942.
Driemaal luchtalarm, maar er gebeurde niets.
24-2-1942.
Vandaag kwamen ze opeens . Ze bombardeerden Andir. We hoorden ze knallen en zagen van de Andirkant rookwolken opstijgen.
2-3-1942.
Vier dagen geen luchtalarm gehad, maar de Jappen probeerden te landen. Vandaag ging de sirene weer. Weer werd er geschoten.
Vanmorgen om ongeveer 10 uur stopte er een legerauto voor ons huis. Er stapte iemand uit en wat bleek? Het was pappie! Hij was met nog een aantal mensen van Kalidjati helemaal naar Lembang gelopen. Daar hebben ze een vrachtauto kunnen krijgen en zo zijn ze naar Bandoeng gekomen. Ze hadden 19 uur gelopen! Ze moesten weg zonder iets mee te nemen, want de tanks reden plotseling Kalidjati binnen.
Vanmiddag weer luchtalarm. De vliegtuigen bevochten elkaar. Paultje zat te trillen als een espenblad. Roelie en Roos moesten een slokje hebben, maar hier gebeurde er niets.
3-3-1942.
Er gingen 52 Jappenkasten over, keurig in formatie. Ik kon alles zien, omdat ik in de schuilgang van de fam.Klencke zat. Van die 52 keerden er 18 terug. Ze gooiden een paar bommen op Andir en gingen er weer vandoor. Er steeg een grote rookkolom op van het vliegveld. Het afweergeschut knalde van jewelste.
4-3-1942.
Luchtalarm van 9 uur tot kwart over 9. Ik ben in onze eigen lobang1 gekropen, omdat die open is. Pappie heeft goed kunnen uitslapen, maar zijn benen zijn nog wel stijf. Later kwamen er 25 Japse vliegtuigen over, maar er gebeurde niets. Om 2 uur weer de sirene. Nu was het menens. Een geknal van jewelste. Roelie en ik vonden na afloop allebei een metalen scherfje, wat we in onze allerlei-trommel stopten.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
1 gat; hier zoiets als ‘dekkingsputje’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Categorie: - Bosman, Anneke
Pagina gelezen 9445 keren
Reactie #1
Groet, Marcella
Voor meer informatie over nieuws uit de kranten van Nederlands-Indië
La vie est un pélerinage
© 2004-2017
